Rozmowy nocą

Godzina 2 w nocy. Myszka powoli zaczyna się wiercić i kręcić. Wsadza sobie rączki do buzi i paluszki do oczu. Choć Mamuśka chętnie by jeszcze pospała, to nie ma na co czekać. Trzeba zagrzać mleczko i odciągnąć następne na kolejne karmienie. Sięgam po smoczek <co ważne w tej historii nasza Mała ma tylko jeden smoczek>, wkładam go Misi do buźki, by ją jeszcze na chwilę czymś zająć i pospiesznie udaję się do pokoju obok. A w nim niczego jeszcze nieświadomy Tatuś Misi spokojnie i niezmącenie oddaje się czynności zwanej snem <tak, tak Misia może krzyczeć wniebogłosy nad uchem Tatuśka, a on smacznie śpi w najlepsze>. Wchodzę do pokoju i próbuje delikatnie go obudzić. Najpierw werbalnie <choć wiem, że jestem z górym skazana na przegraną, ale próbuje, może tym razem zadziała?>

- Kotek, Kotek...Kotek obudź się...

Cisza. Stosuję więc metodę manualną. Delikatnie, acz stanowczo pociągam go za to, co udaje mi się złapać w ciemnościach. Ok rusza się. Jest kontakt. Nawiązuję więc dialog:

- Kotek pójdziesz do Małej? Muszę wstawić mleczko i "odciągnąć" piersi.
- Tak, tak...- wyrywa mu się ochoczo, jak na tą godzinę. 

Widzę kątem oka, że się podnosi, więc już obracam się na pięcie, by pospiesznie udać się do kuchni, wtem do mych uszu dobiegają te słowa:

- Tylko smoczuś... smoczuć gdzieś tu spadł... muszę poszukać smoczusia...

Nie wierząc własnym uszom <wszak jest 2 w nocy> zatrzymuję się, obracam i pytam:
- Co musisz zrobić?

Na co Tatusiek siada na łóżku i powtarza przejęty:

- Poszukać smoczusia!

... <zapada cisza> ... 

- nie muszę?

Nie musisz Tatuśku, nie musisz ;) :*