Refleksje

54 dni. Niecałe 8 tygodni.

Rożne emocje mieszają się ze sobą. Łączą, dzielą i wirują w mojej głowie. Jest miejsce na wszystko. Na oczekiwanie łączące się z chęcią wzięcia jej po raz pierwszy w ramiona, ucałowania jej ślicznej buźki, usłyszenia pierwszego płaczu, oddechu... i na oczekiwanie łączące się z ogromnym strachem czy będzie zdrowa, czy będzie z nami szczęśliwa, czy damy jej wszystko czego potrzebuje, i czy ja podołam roli mamy, czy poradzę sobie... Wiem, że mam wokół siebie najukochańsze mi osoby, które będę mi pomagać i zrobią wszystko, by po prostu było dobrze, ale ja noszę w sobie ogromną i niewyjaśnioną potrzebę bycia dla Małej całym światem i to najlepszym z możliwych.

Z każdym dniem czuję się coraz bardziej gotowa na jej przyjście, a zarazem coraz mniej. Bo chciałabym by zawsze była tak bezpieczna, jak w moim brzuchu. Uwielbiam, gdy ona tam jest i żadne dolegliwości ciążowe nie są dotkliwe, gdy czuje jej ruchy, i tą więź, której w żaden sposób nie umiem nazwać i opisać. Cały czas odczuwam ogromną potrzebę chronienia jej mimo, iż nie ma realnego zagrożenia. No możne z wyjątkiem porodu, bo ja jestem z tych co kontrolują i zawsze mają plan, a tu nie mam wpływu na nic, na nikogo. I muszę zaufać, a nie potrafię. I cały czas czekam na decyzję - cesarskie cięcie czy poród siłami natury... i nie wiem, o co się modlić.

Budzę się rano i myślę czy to ciągle jestem ja, i czy jeśli to jestem ja, to czy przypadkiem gdzieś po drodze nie zwariowałam, czy możne to po prostu ciąża? Mój Mąż niestety też nie zna odpowiedzi, a obcowanie ze mną osiągnęło chyba dla niego poziom hard.